مدح و مناجات با حضرت امام رضا علیه‌السلام
خوشا آن غریـبی که یارش تو باشی قــرار دل بــی‌قــرارش تــو بــاشــی خوشـا آن‌که تنـهـا تو را دوست دارد چه خوش‌تر اگر دوستدارش تو باشی ز بــیــداد پــائــیــز هــم غــم نــدارد هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی خـوشـا آن گـدایی کـه تـنـهـای تـنـهـا کـنـاری نـشـیـنـد، کـنـارش تو بـاشی بر آن محتضر می‌برم رشک هر شب که شـمع شـب احـتـضارش تو باشی خوشا آن‌که یک عـمر پروانه‌ات شد که یک لحظه شمع مزارش تو باشی شـعـاری به پـیـشـانـی خـود نـوشـتـم خـوشا آن‌که تـنهـا شـعارش تو باشی گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم گـدای عــلـی بـن مـوسـی الـرّضـایـم چه غـم گـر گـنـه‌کـار و نـامـه‌سـیاهم عـلـی بن مـوسـی الـرضـا داد راهـم امــام رئــوفــی کـه عــالــم فــدایــش کـرم کـرد و داد از عـنـایـت پـنـاهـم سـراپـا شـدم غـرق دریـای رحــمـت نـگـوئـیـد دیـگـر کـه غـرق گـنــاهـم هـمـه روی گــردانـده بـودنـد از مـن رضا کـرد با چـشـم رحـمـت نـگـاهم بـه جـز دامـن آل عـصـمـت نـگـیـرم به غیر از رضـای رضـا را نخواهم چو می‌خواست راهم دهد از کرامت عـطا کـرد، سـوز دل و اشک و آهم اگـر خـوار بـودم، اگـر پـسـت بــودم رضـا داد قـدرم، رضــا داد جــاهــم گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم گـدای عـلـی بـن مـوسـی الــرّضـایـم |